Posts by Annette

De Lappendeken

Voor Amsterdammers zonder de juiste verblijfsdocumenten kan de gefragmenteerde aanpak het bijzonder moeilijk maken om de noodzakelijke informatie, hulp en ondersteuning te vinden. Er zeer veel verschillende organisaties – een lappendeken zoals iemand het noemde – met elk met hun eigen procedures, databases en ondersteuning, wat het navigeren door het systeem en de stad erg ingewikkeld maakt.

De Lappendeken, dat is de overheid. Doordat er geen sluitend systeem is voor ongedocumenteerde mensen nemen betrokken organisaties, mensenrechtenactivisten, bezorgde burgers die het onrecht zien het met hen – en voor hen – op. Sommigen van hen willen de stichtingen en/of zichzelf weer opheffen als het doel bereikt is, anderen lijken last the hebben van het White Savior Syndrom – willen nodig blijven; of anderen zoeken de samenwerking op om samen te strijden tegen de uitsluiting, discriminatie en het racisme.

Wat betreft stroomlijnen van fragmentatie:

Van EgoSysteem naar EcoSysteem

Een oplossing zou kunnen zijn om meer samenwerking en coördinatie tussen NGO’s en lokale overheid te faciliteren. Nationale overheid? Vergeet het voorlopig maar. Wie zou dat doen? Fondsen- of subsidieverstrekkers? Die hebben ook hun eigen uitgangspunten en strategische plannen. We draaien in een kring.

Toch helpt samenwerken bij het creëren van een meer gestroomlijnd en toegankelijk systeem voor en door ongedocumenteerde mensen. Dat houdt in: niet alleen met de grote NGO’s, maar ook de kleinere, en uiteraard de ongedocumenteerde mensen zelf.

Laat het ego systeem los, en werk in een eco systeem…. Dat is knap lastig blijkt iedere keer weer. Daar is de (fondsen)wereld niet op ingericht: deze ‘infinite game’. Toch hier wat aanbevelingen.

Wat helpt tegen die lappendeken die de overheid is?

Informatie en Advocacy: Het verstrekken van duidelijke, toegankelijke informatie over diensten en rechten is cruciaal. Dit kan via online tools (bij voorkeur niet te veel, en met actuele informatie), folders in verschillende talen, of informatiepunten – hubs – in de stad. Advocacy- en actiegroepen – ook van ongedocumenteerde mensen zelf – zijn essentieel in het vergroten van het bewustzijn bij onwetende Amsterdammers, van solidariteit en bij beleidsmakers om de situatie van ongedocumenteerde mensen te verbeteren: hen toegang te geven tot de stad. Signalen te versterken. Activisten zijn cruciaal, omdat ze geen hulpverlener (willen) zijn. Daar is de equity geborgd.

Samenwerking tussen organisaties: Omdat er al veel organisaties zijn die zich inzetten voor ongedocumenteerde mensen, zou een betere coördinatie en samenwerking tussen deze organisaties de effectiviteit kunnen verhogen. Het delen van kennis, informatie en ‘best practices’ kan helpen bij het creëren van een meer samenhangend netwerk. En vergeet de ongedocumenteerde mensen zelf niet in het vormgeven van samenwerkingen; werk niet top-down.

Toegankelijke informatie en ondersteuning: Solidariteit en professionaliteit is ook essentieel voor ongedocumenteerde mensen, vooral als het gaat om zaken als juridische procedures, signalering, mensenrechten, en toegang tot voorzieningen, zoals wonen, educatie, informatie. Juridische en maatschappelijke organisaties (of ‘hubs’) kunnen hierbij een belangrijke rol spelen.

Betrokkenheid van de lokale overheid: Ondanks de beperkingen en uitdagingen op nationaal niveau, kunnen lokale overheden – in dit geval de gemeente Amsterdam – een actieve rol spelen bij het ondersteunen van ongedocumenteerde mensen. En dan met hen de hulp opzetten, niet vanuit de NGO’s. Dit kan bijvoorbeeld door het financieren van opvangplaatsen, het mogelijk maken van huisvesting, en volledige toegang tot stedelijke overheidsdiensten, een mogelijkheid tot een digitale ID, bankieren, zelforganisatie, werk, of het faciliteren van samenwerking tussen ongedocumenteerde Amsterdammers zelf en verschillende organisaties.

Ondersteuningsnetwerken opbouwen: Het opbouwen van ondersteuningsnetwerken binnen communities kan helpen. Dit kan variëren van informele netwerken die elkaar helpen tot meer gestructureerde programma’s die zich richten op specifieke doelen zoals werk, gezondheidszorg, onderwijs, of kinderen.

Bewustwording: Het is ook belangrijk om het publieke bewustzijn te vergroten over de uitdagingen, kansen en problemen waarmee ongedocumenteerden dagelijks worden geconfronteerd. Of hoe de overheid een uitsluitend systeem gemaakt heeft, welke bijdrage ongedocumenteerde mensen aan de stad leveren. Hoe ze hier wonen en werken. Dit kan leiden tot stadsbrede empathie en een concrete solidariteit die duurzaam is.

Mooi om dit bedenken, maar zolang het systeem gebouwd is op ongelijkheid, vanuit overheden, of dat zelfs fondsen het makkelijker vinden grotere NGO’s te steunen of hun strategische uitgangspunten aan hen te delegeren. Het is geen ecosysteem, helaas leeft in de NGO wereld de ‘winners mentaliteit’. Het werven van fondsen is een wedstrijd geworden voor sommigen. Wie krijgt het geld en wie niet? Wie heeft het beste idee? Het gaat soms zo ver dat stichtingen die de beste interne infrastructuur hebben om fondsen aan te vragen ideeën inzetten van kleine NGO’s om zelf verder te komen, komen ‘brainpicken’, of dit nu een bevestigd gerucht is of niet, dit is wat speelt. Zo wordt het een onveilige omgeving, en dat is spijtig. Wie daartegen in verzet gaat: dan ontstaan nieuwe stichtingen die het anders willen, hun eigen invalshoek kiezen. Mogelijk dat zij dezelfde cyclus doorlopen als de groter geworden NGO’s. Willen ze klein blijven, willen ze zichzelf t.z.t. opheffen? Of worden ze ook afhankelijk van overheidsgeld, donaties en fondsen. Vertellen ze hun eigen verhaal, namens ongedocumenteerde mensen? Willen ze nodig blijven en geven ze een beetje kennis, maar niet alle kennis?

Covid-19 and empty streets

2020/04/22/

“Blijf Binnen!” Rutte tells the nation.
Despite the general call for social distancing and remaining indoors, Amsterdam’s municipal medics advise that both documented and undocumented homeless citizens, who constitute diverse groups, should spend their days outdoors. My daily urban activities now revolve around this group, compelled to be on Amsterdam’s streets, and I am part of a diverse support group that accompanies them. The homeless lead me to makeshift shelters and tents in empty garages or chilly parks, where they stay day and night.

Me and the Empty City
As a supporting activist and artist, I cycle through the desolate city, feeling disconnected from the lives others lead indoors.

I reflect on my artistic life and how distant it seems. Creation is now only in my mind. I ponder what the other artists are doing. Are they creating content in their houses? If so, what does it all mean?

I feel physically detached from my artistic expression. I feel angered, fired up by this exclusion of homeless people that is visible to me. While cycling, I wonder how the city will change in the coming years, will it affect my role and motivations?

Will the homeless eventually be expelled from the citylimits and its facilities moved to some distant place, after these extraordinary pandemic times? Will this pandemic be used as an excuse to cleanse the city, allowing gentrification to proceed? And fo me: Being part of this homeless lifestyle, will I also be kicked out?

And what if public buildings, museums, and events become increasingly inaccessible? Will people’s social rights be further diminished? What if you need to show your ID everywhere, to prove that you are healthy. What does that mean for undocumented people?

Or will we address the necessary physical space – inside and outside – per person for a healthy urban life, including for these vulnerable groups? Will we all feel connected to other citizens outside our own peer groups?

Questions, questions, questions.

I feel like a solitary thread, biking too quickly through the city, unimpeded by tourists and Amsterdammers. I wonder if only those artists who obey authorities and don’t advocate for the unjustly treated will remain here. Artists should now be even more cautious of becoming mere decoration. We must reclaim the streets as open public spaces.

Protest.

Tackle the issue that housing is a human right.

Continue to make space public.

A warm bath

Concepting and dreaming with my friend and colleague Cor Ofman, of a better system for undocumented refugees in Amsterdam. Give people time to think, reflect on the past and on the future. What are the legal options, what are the next steps. What is a customized approach if people would like to return, or what to do if people want to continue a life without documents in NL. Discuss all options, build the trust, give ourselves time to reflect. To change and research.

Greece and Turkey

2015/07/18

Kos
On the beach, I conversed with a group of men from Afghanistan and Pakistan, nonchalantly swimming and drying their clothes in the sun. They told me “We are ten friends heading for Germany or France. After registering with the police, we are planned in for a transfer to Athens.” Their dangerous journey from Turkey across seven kilometers of water, after a failed first attempt, was facilitated by an unseen organizer who bid farewell at the Turkish coast.

“We’re temporarily housed in an abolished hotel,” they gestured, where laundry was visibly drying. Their journey, organized by a human trafficker in Afghanistan, was a desperate escape from the Taliban and IS they told me.

Nearby tourists cast judgmental glances, to me as well. The refugees, still over the top from their perilous crossing, seemed oblivious to the scrutiny.

Kos City
Mahmoud from Syria, who survivd the treacherous crossing after having failed to reach to shore twice, spoke about the terrible risk, the dying, drowning people. He acknowledged that the Coast Guards, both Turkish and Greek, did not prioritize saving lives. He criticized refugees for their naïveté and lack of purpose to come to Europe. Mahmoud empathized with the struggling Greeks on the island of Kos, he was amazed with their assistance to refugees. Being a mediamaker he would make a documentary out of it.

I headed back to the ferry. For me it was a simple boattrip from Turkey to Kos and back, but for others not.

Back at the Hotel in Turkey.

The barman, upon inquiry, spoke of “a refugee influx” due to war. “They arrive from Syria, through my country Turkey, finding a ‘safe’ passage here on the shore. Then they leave in the middle of the night. Some don’t make it.” “Why?” I ask. “Boats are sabotaged” By whom I ask. “The Greeks!” he said. Interrupted by a customer, the barman excused himself, I had the impression that he wanted to cut off this conversation.

1 am at night, I am on the beach near the Hotel.
I spotted erratic lights at sea – smugglers or Coast Guard? Earlier, my sons witnessed a rubber boat battling the currents. The shoreline was dark and windy, lights in the distance of Kos. A foreboding gateway to Europe.

Locals, queried via Google Translate, were uncooperative and fearful. This area is rife with contradictions: Police patrols, trafficker operations, local aid, and alleged illegal pushbacks by Greek authorities.

Back in the hotel at the bar, I learned of a tragic incident. The manager’s friend, charging €1000 per passenger, drowned when his boat carrying 100 refugees was hit, possibly by the Greek police or a rival trafficker. He fell off the boat. The boat was towed back to the shore.

This Turkish coast harbors harrowing, untold stories, waiting to be told once in safety. It is pure survival at the borders of Europe. Violation of human rights. I hope Mahmoud will document this from the inside, for us all to see.

Brian Roy to train We Are Here FC

2015/05/21

Football team of undocumented migrants leads the way

While speakers and attendants are flying in tomorrow for What Design Can Do, another international gathering of a different kind will take place in Amsterdam as well. Wednesday afternoon football international and technical trainer at Ajax Amsterdam Brian Roy will train the We Are Here football team formed by asylum seekers whose applications have been rejected.  We Are Here FC is part of a more extensive project by designer / artist Annette Kouwenhoven.

The football team, led by Yusuf Adam, recruits players from the We Are Here group of rejected asylum seekers who are wandering about Amsterdam for more than two years now. The group inhabited different vacant buildings in the city. Without the possibility to return to their countries of origin the group confidently manifests itself under the We Are Here banner.

Designer Annette Kouwenhoven, currently following a postgraduate course in the System D Academy programme at Sandberg Institute, accompanies We Are Here FC as part of a bigger plan for next year. ‘Next year in May design academies from all around Europe will gather in Amsterdam on the occasion of the European Summit that will be held here,’ she tells. ‘I intend to organize a sports event for the design students in which we will invent a new game based on communication. We Are Here FC will play an important role in this, because there is a lot to learn from undocumented migrants when it comes to communication.’

We Are Here FC is sponsored by Wereldhuis, a centre for undocumented people in Amsterdam. The training on Wednesday starts at 14:00 hours at VV Spartaan in Amsterdam West. ‘Anyone who wants to come and support us is more than welcome,’ Kouwenhoven says. ‘We can also use any football shoes or shinguards people want to share. Additional sponsoring is welcome too’, she adds with a grin.

http://www.whatdesigncando.com/2015/05/19/brian-roy-to-train-we-are-here-fc/